Je koopt ze met het idee dat dit je leven gaat veranderen. Een simpel rond dingetje dat je tegen de kastdeur plakt. Klaar. Geen bonkende deuren meer, geen krassen, geen ruzie met de buren. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn, en dat is het ook. Want na drie dagen lag het dopje op de grond. Zonder waarschuwing, zonder geluid. Het had er gewoon geen zin meer in. Daar lag het, nutteloos, stof happend naast de plint. Ik heb het nog opgepakt, teruggeplakt, zelfs ingedrukt met de kracht van een volle volwassen man. Het hielp allemaal niets. Het dopje wil niet.
En dus zit ik nu met een kastdeur die weer gewoon keihard tegen de muur slaat. Elke dag opnieuw. Alsof het dopje er nooit geweest is.
Kortom: een grootse belofte in een minuscuul rond plakding. In de praktijk gewoon rommel.
