Je denkt: zes sleutelhangers, dat klinkt praktisch. Zes keer de belofte van orde en overzicht. Zes kansen om eindelijk nooit meer je sleutels kwijt te raken. Maar zodra je het zakje openmaakt, bekruipt je hetzelfde gevoel als bij een zak met weggevertjes op een braderie: dit zijn niet zes sleutelhangers, dit zijn zes stukjes teleurstelling in serieproductie.
Het was in een opwelling van perfectionisme om de sleutelberg te ordenen. De aanschaf van “sleutelhangers - 6 stuks”
Ze voelen goedkoop, alsof ze elk moment in tweeën kunnen breken. Het ringetje klemt niet, de clip hapert, en na drie keer gebruik lijkt het al alsof je ze jaren in de regen hebt laten liggen. Ik probeerde er eentje aan mijn fietssleutel te hangen — binnen een week was de hanger verdwenen, samen met de illusie dat dit systeem ooit zou werken.
En dan heb je er dus nog vijf over. Vijf reserve-teleurstellingen. Alsof iemand dacht: “Als één niet bevalt, geven we er zes. Dan houdt de klant tenminste even vol.”
