Gezien: Yotam Ottlolenghi met The Comfort Tour
Wanneer: 12 november
Waar: AFAS Live, Amsterdam
Het is op zijn minst naïef te noemen om een Vlaamse gespreksleider te vragen zich namens het Nederlandse publiek een bekendheid op kookgebied te interviewen. Zij kon er ook niets aan doen, maar het zal toch ongemakkelijk zijn om je eerst te moeten voorstellen als bekende Belg aan een overwegend Nederlands publiek: “In België presenteer ik diverse programma’s op radio en tv…”.
In de dagen na het weekend waarop Amsterdam haar onschuld in de wereldwijde media verloor, begon de hoofdpersoon van de avond, Ottolenghi, met een kort statement waarin hij natuurlijk alles wat er is gebeurd verschrikkelijk vond, en dat hij al het beste hoopte in de wereld, van Israël, Gaza tot Libanon. En ineens viel bij ons het kwartje. De hele lange wachtrij voor de ingang van AFAS Live, ontstond door de opgevoerde beveiliging van dit event. Iedere tas, jas en broek werd gecontroleerd, mensen gefouilleerd. Het leek Schiphol wel. Onze verwachtingen over de avond werden alleen maar hoger door deze serieuze entree. We kregen van een werkstudent een ecologisch verantwoord houten muntje in onze hand gedrukt, waarmee we - na later bleek - een gratis plastic beker konden krijgen voor wat te drinken. Nee, de tijd van gratis consumpties is echt voorbij. Iedereen moet de broekriem aantrekken, ook mijnheer Ottolenghi.
Zeer genoegzaam zat hij in een voor de gelegenheid ingerichte comfortabele zithoek op het podium te kletsen met de Vlaamse host.
Praatgraag, zo zou ik het willen noemen, en tegelijk ook verveeld. Want diepgaander dan zijn jongste herinnering in zijn jeugd aan ‘eten’ – geuren toen hij met zijn moeder op de markt in Tel Aviv liep – ging het niet.
Ottolenghi is geboren uit een Italiaanse vader en Duitse moeder die besloten naar Israël te emigreren en daar een bestaan op te bouwen. Een tweede generatie migrant in die zin.
Hij had bovendien nog twee jaar in Amsterdam gewoond. En daar zijn liefde aan appeltaart, haring, oliebollen, hagelslag, de Febo-kroket en de Indonesische keuken overgehouden.
Wat konden we eigenlijk verwachten van zo’n avond? Een avond met werelds beroemdste chefkok (of is dat toch nog Jamie Oliver?) die het zoveelste kookboek heeft geschreven? Of eigenlijk vooral met zijn team gezellige dames die wel op de foto mochten met hem, maar niet op de kaft prijken als mede-auteurs. Het merk ‘Ottolenghi’ moet natuurlijk niet verzwakt worden. Want het is daadwerkelijk een uitstekende marketingmachine waarvan het brein voor elkaar heeft gekregen dat een paar duizend mensen bereid zijn zo’n zestig euro te betalen voor een uit de hand gelopen boekpresentatie van een kookboek dat al maanden lang bij bol.com in de schappen ligt. Dat is pas slimme marketing. Twee keer verdienen aan het boek. En ik sluit niet uit dat er aanwezigen zijn die in de pauze nogmaals een vooraf getekend exemplaar hebben aangeschaft om aan hun golf-vrienden te kunnen tonen of voor onder de rijkversierde kerstboom.
Je verwacht iets als een kookprogramma, maar dan live. Maar door de wat verveelde lacherige houding van de masterchef, blonk toch ook wel de eerlijkheid. Er zou niet worden gekookt, omdat dat niet mocht. Het enige moment op de avond dat je zou kunnen duiden als een ‘kookprogramma’ had alles van een in de gauwigheid geïmproviseerd onderdeel. Shit, de verzekering staat ons niet toe om een keuken te installeren waar gekookt wordt. Dan kan de boel in de fik vliegen, dat risico kunnen we niet lopen. Het oorspronkelijke budget voor brandbeveiliging was kennelijk opgegaan aan de extra beveiliging bij de toegang. Kortgezegd: we werden verrast door een wedstrijd pannenkoeken besmeren met supermarkthumus en andere laffe liflafjes. Waarbij een zogenaamd willekeurig maar uitstekend engels sprekend persoon uit het publiek mocht beoordelen welke creatie het beste smaakte: die van Ottolenghi of de Vlaamse dame. Hij was in zijn nopjes toen hij – net als in Kopenhagen – de wedstrijd had gewonnen.
Bewondering had ik voor hem. Niet voor zijn kookkunst, maar voor de manier hoe hij zich als guru heeft opgewerkt met duizenden volgelingen die blind vertrouwen hebben in zijn bijbels. Tijdens het gesprek kwamen af en toe wat foto’s voorbij van zijn opgepimpte gerechten. Een meatloaf maar dan met gekarameliseerde uien. Een pannenkoek, maar dan met.. humus. En hij gaf de schuld van mislukte recepten graag aan de verschillende soorten kurkuma. Want het ene ingrediënt is het andere niet. Hij haalde ook Indiase ingrediënten bij voorkeur bij zijn adresje in London. En de humus bij Albert Heijn in Amsterdam Zuidoost.
Ottolenghi vond vooral zichzelf heel leuk, bevestigde dat dan ook weer zelf en zo kabbelde de avond wat lacherig voort. De standaard strijd van ouders met niet-etende kinderen was slechts één van de voorspelbare situaties die de revue passeerden.
De interviewer kreeg gelukkig support van de interactieve onderdelen waarbij het publiek werd aangespoord om via de app vragen te stellen en prikkelende quizejes te spelen met gezapige wachtdeuntjes. En daar kwam de Vlaamse aap uit de mouw: want ze wist niet wat stamppot of hachee was. Diepgaander dan: “Word je wel eens door vrienden uitgenodigd om te komen eten, en hoe voelen ze zich dan?” kwam het helaas niet. De grootste gemiste kans was misschien wel na te laten zijn volgelingen op te roepen om met z’n allen weer de tijd te nemen met elkaar te eten, onbekenden buren uit te nodigen en voor elkaar te koken, al is het maar pannenkoek met supermarkt-humus en geraspte radijs.