Op de wijze van

Je kent het wel. Op een zondagnamiddag zit je in een zaaltje met familie en onbekenden. Het is warm. Je zipt nog wat aan je lauwe biertje. Het verhaal over de vakantie van dochter van de buurman van de schoonouders van de zoon van je oudtante uit Hoevelaken – steevast van de partij als ‘de ambassadeur van de Utrechtse tak’ – is een welkome afleiding. Vanuit antropologisch perspectief. (Hoe heette haar zoon ook alweer…). Ineens wordt er een A4’tje in je handen gedrukt. En dan weet je het. De subtitel ‘Op de wijze van:’ bevestigt het vermoeden. Er zal gezongen worden. Je zit namelijk in het zaaltje om het zoveelste jubileum te vieren van je tante of je oom, of allebei. En de kinderen of buren achten het nodig om dat nog eens te benadrukken met een samenzang. En de bedoeling is dat je het A4’tje gebruikt om vooral ook de tekst mee te kunnen zingen. Gelukkig is het al mijn tweede biertje. De gêne inhalen gaat steeds makkelijker.

En als dan het zoontje van de buurman driftig nog aan het frutselen is met de cd-speler die vanochtend nog op zolder stond, wordt de microfoon erbij gepakt met het verzoek of we even willen gaan staan. Behalve dan oudtante uit Hoevelaken, en de rest van boven het gemiddelde. Die gêne is groter dan gedacht als de cd-speler het uiteindelijk doet…

Daar gaan we met z’n allen… ‘Het was aan de Costa del Sol… '

Het A4-tje is nu vooral nuttig denk ik, om überhaupt te kunnen volgen wat ‘de bedoeling was’ nu de canon definitief vrije vormen begint aan te nemen en links en rechts oudere familieleden achter hun oor aan hun ‘mute’-knop peuteren. Handig. Zo’n papiertje kun je ook gebruiken om het voor je mond te houden. Het verbergt de gêne…

Gelukkig hebben we AI. Dan kunnen we niet alleen opdracht geven om een andere tekst op een liedje te zetten, met tools als suno.ai komt er binnen een paar minuten een hele nieuwe song uitrollen, inclusief de vocalen. Scheelt dat even.

Dan weet ik eindelijk hoe het nu was afgelopen met die dochter die met die buurman op vakantie was naar de Costa del Sol…tingeleling

Aan de Costa del Sol, met haar telefoon (tingelingeling)
Zat zij daar maar alleen, oogjes heel gewoon (tingelingeling)
Hij probeerde van alles, met verhalen zo zoet
Maar haar blik bleef gericht, op haar scherm, geen groet

Hij zong liedjes met gitaren, in het maanlicht zo mooi (tingelingeling)
Maar zij swipete verder, in haar digitale kooi (tingelingeling)
Oh, de zee en de zon, gingen stilletjes voorbij
Aan haar digitale wereld, gaf zij de voorkei

Ze miste het maanlicht, en de wijn zo rood
Haar scherm gaf haar licht, in haar schoot zo groot

Terug in haar landje, met haar telefoon nog steeds (tingelingeling)
Dacht ze terug aan de zon, en voelde zich ’t meest (tingelingeling)
Verloren in gedachten, aan wat ze had gemist
De buurman, de zon, en hoe ze dat nu pas wist

Nu kijkt ze naar buiten, denkt terug aan die reis
En de buurman die leerde, haar scherm was haar eis

Maar de herinnering aan zon, en de maan zo vol
Brengt een glimlach op haar gezicht, voor de Costa del Sol

(ChatGPT)

Goed, beetje bijschaven hier en daar, maar we komen er wel, toch?